Wymyślili nam raj. O bezużyteczności romantycznych hollywoodzkich filmów

Może Ci się również spodoba

11 komentarzy

  1. IL pisze:

    a szwedzkie) kino jest interesujące. W ogóle Szwecja jest fajna
    Nu…a czemu tak myslisz?
    Pewna lwowianka, ktora opuscila Lwow jako dziecko,cale zycie wierzyla, ze Lwow, to jak raj. W koncu pojechala tam w odwiedziny. Wrocila rozczarowana…
    IL.

    Odpowiedz
    • dychadziennie pisze:

      Bo byłem tam trzy razy. Nie zwiedziłem całej, ale geograficznie widziałem ją od Sztokholmu po Luleę (przy kole podbiegunowym). Wiadomo, że trzeba uważać na pars pro toto…

      Odpowiedz
  2. psycholipies pisze:

    Zrobię wyjątek i oprócz polubienia coś napiszę. Większość ludzi tak naprawdę nie kocha drugiej osoby, tylko siebie. Swoją – jak to powiedział Niemiecki przy jakiejś popijawie – pierdoloną wizję na temat bliźniego, z którym dzielą łożę. I bardzo dobrze Twój tekst to podkreśla według mnie. Zauważyłem, że w tych czasach liczy się “nasza” dupa. Nie będę z nim dłużej, albo z nią dłużej, bo jest mi źle. Znajdę kogoś innego i będzie lepiej. Gówno prawda. To nie jest miłość.

    Filmy to podkreślają bardzo dobrze. Jakieś społeczne stereotypy, jak powinna zachowywać się nasza druga połówka itp.

    Nie, na tym miłość nie polega. Miłość polega na tym, że nawet jak nasza druga połowa cierpi i z czymś walczy, to jej nie zostawiamy. Walczymy razem z nią aby było dobrze, aby w pewnym momencie się przytulić i powiedzieć, że daliśmy radę, że zwyciężyliśmy i nadal się kochamy.

    Kurwa…. Powinienem z Piesełem urodzić się z 300 lat temu…

    Odpowiedz
    • dychadziennie pisze:

      Tym bardziej doceniam wyjątkowość komentarza! Jedno tylko pytanie: naprawdę myślisz, że 300 lat temu było… “inaczej”, lepiej…? Czy sam fakt, że ludzie byli ze sobą do końca swych dni (nie znam współczynnika rozwodów z tamtego czasu) prowadzi do wniosku, że bardziej się kochali?

      Odpowiedz
      • psycholipies pisze:

        Właśnie nie. To kłamstwa były, które tłumaczyły cechy społeczenstwa i tyle. Jestesmy zwierzakami i tyle. Proste. Miłość pojawi się tylko wtedy, gdy sami coś damy. BTW. religia ogranicza. Jak już sie na nią powoływać, to samemu studioować. Wystarczy zdanie, a ludzie myślą i robią swoje…

        Odpowiedz
  3. Aśka pisze:

    No tak, ale mieszasz chyba dwie kwestie: komedii romantycznych i tzw filmów coming of age. Komedie romantyczne mają to do siebie, że przedstawiają w jakiejś konwencji (zazwyczaj głupowatej) “rozterki” ludzi, którzy szukają miłości. To się sprzedaje, bo większość ludzi szuka miłości. Jest to cukierkowe, schematyczne, wiadomo. Nie wyważam otwartych drzwi.

    Ale filmów coming of age (nie wiem jaki jest polski odpowiednik), o które wołasz gromko istnieją i mają się bardzo dobrze! Przykłady? Chociażby Juno, która jest opowieścią o miłości. O “niedorosłej” miłości, która nie jest w stanie udźwignąć dziecka. Inny przykład to Fish Tank, który jest filmem raczej o desperackim poszukiwaniu uczucia. Kolejny to Fucking Amal. To akurat film o lesbijkach, czyli “mniejszości seksualnej”, od której się odżegnujesz (dokładniej, wykreślasz w swoich kryteriach), chociaż moim zdaniem, miłość to miłość. Idąc tym tropem, Życie Adele, które też jest o lesbijkach świetnie spełnia Twoje wymagania, jeśli uchylić kryterium “mniejszości seksualnej”. To film, który właśnie odpowiada na pytanie “jak” kochać, a nie “czy”. Poszukiwanie tożsamości, rozpoczęcie wspólnego życia, dopasowywanie swojego świata i cała reszta, której nie chcę spoilować wydarzyć się może i u lesbijek i hetero. To wszystko tam jest. Trochę mniej ciekawym, ale w temacie jest “Perks of being wallflower”. I wiele, wiele innych, których teraz nie pamiętam. To w temacie miłości, w tym, powiedzmy, gatunku mieści się jeszcze wiele innych tematów.

    Można narzekać na idiotyczne komedie romantyczne, które trywializują miłość, ale to tak jak narzekać na McDonalds. Tak, są ludzie, którzy to jedzą, a kto choć raz po pijaku tam nie jadł, niech rzuci kamień. Ale myślę, że jest też dużo filmów, które pokazują (parafrazując tytuł książki, która była u nas w domu), “jak trudno być razem”. Są dwie strony medalu. I na koniec. American Beauty wbrew pozorom nie jest o pedofilii. Ułuda szczęścia, którą symbolizuje Angela dla głównego bohatera jest jego własną projekcją, z bezsensu której on sam zdaje sobie sprawę. Nie ma tam żadnego wygranego. To jest antykomedia nieromantyczna wręcz. Nikt nie jest tam szczęśliwy i nie będzie.

    Tym optymistycznym akcentem, pozdrawiam.

    Odpowiedz
    • dychadziennie pisze:

      Moje znawstwo kina nie sięga głębiej niż powierzchowna orientacja w kilkudziesięciu tytułach i w zawartości rankingów the best of romantic/love movies, z których korzystałem klecąc powyższe zdania. Zniuansowywanie, chociaż bardzo cenne (z pewnością obejrzę Juno i Fish Tank – dzięki za nie!), jest dużo bardziej ambitne i eksperckie (coming of age – pierwsze słyszę np., dzięki i za to!) niż dość ogólne w zamierzeniu i uchwytujące jedynie ogólne trendy z możliwymi konsekwencjami społeczno-jakimiś podsumowanie. Moje zamierzenie wydaje się banalne, choć właśnie trywializacja narzekania na McDonald (tutaj: głupie filmy) jest – według mnie – potencjalnie szkodliwa. Mówiąc prościej, narzekanie na głupotę filmów jest powszechne nie dlatego, że to oczywiste, ale oczywiste dlatego, że powszechne. Stąd te klisze, uproszczenia i skróty też tutaj – żeby nie doprowadzić do dalszej trywializacji rzeczy – jak się wydaje – szkodliwych.
      W tym sensie, American Beauty (i projekcje głównego bohatera na temat młodej dziewczyny) jest właśnie “korytem zmeliorowanym splotem zdarzeń, z którymi może się utożsamić większa liczba odbiorców”. Bo to projekcja, którą w tej czy innej formie, miewa każdy. Więc chyba faktycznie “antykomedia nieromantyczna” toto jest…
      Dzięki za komentarz!

      Odpowiedz
  4. Mieć Mniej pisze:

    Celna analiza. Połknęłam jednym tchem. Zgadzam się z wieloma tezami, właściwie ze wszystkimi… i tak sobie teraz myślę, że chyba właśnie dlatego zawsze bardziej przypadały mi do gustu skandynawskie dramaty 🙂

    Odpowiedz
    • dychadziennie pisze:

      Nie jestem kinomanem, ale rzeczywiście (zwłaszcza szwedzkie) kino jest interesujące. W ogóle Szwecja jest fajna 😉

      Odpowiedz

Dodaj komentarz

%d bloggers like this: