Jeden z takich domów

Teraz to jest budynek mieszkalny z użytkowym poddaszem, ale sam Pan widzi, że cegła przy górnych oknach i ta na parterze są inne. To pierwotnie była obora, na górze był tylko strych. Niemiec wybudował ją w 1916 roku, po tym jak dostał przydział 26 hektarów ziemi z prawem do budowy. Obok postawił drewniany dom, w którym mieszkał aż do wojny, ale w trakcie uciekł z tych terenów i po czterdziestym piątym gospodarstwo zasiedliło polskie małżeństwo. Mieszkali w drewnianym domu, ale nie dbali o niego. Nie grzali tam regularnie i tak dalej.

My kupiliśmy dom z oborą i kawałkiem działki, ale w samym domu nie dało się już mieszkać. Pod nim była tylko mała czterometrowa piwnica na ziemniaki, w niektórych pomieszczeniach drewniana podłoga leżała bezpośrednio na ziemi. Po roku mieszkania w domu unosił się taki smród gnijącego drewna, że nie dało się wytrzymać, więc zburzyliśmy go i została sama obora. Zaadoptowaliśmy ją tak, jak Pan widzi.

To tylko jeden z takich domów, sporo z nich też zupełnie zniszczało. W ogóle po wojnie na mazurskich terenach to było wtedy normalne; Polacy mieszkali w poniemieckich domach, ale nie zajmowali się nimi szczególnie, bo cały czas mieli poczucie, że Niemcy tu wrócą i im te domy, gospodarstwa zabiorą. Teraz już nikt raczej nie zakłada, że Niemcy znów przyjdą, więc i ludzie się budują. Z pustaków albo drewniane, ale teraz przynajmniej Polacy mają poczucie, że budują je dla siebie.