Rok Dychy

Przez ten czas skleciłem tu ponad 170 tekstów (ten jest 173), do których dodając kilkanaście tych, które się w międzyczasie skasowały, daje wynik: tekst co drugi dzień. Więc nie “dycha dziennie”, choć licząc liczbą zdań – już prędzej.

Gdy rok temu wsiadałem do auta, jadąc na Mazury po pierwszą opowiedzianą tu historię, nie kartkowałem w myślach kalendarza o 365 dni do przodu. A jednak z jakichś powodów się udało.

Może dlatego, że ciągle wydaje mi się, że mam coś ciekawego do powiedzenia.

Istnieje nieprawdopodobna liczba interesujących ludzi, którym – tak jak mnie – wydaje się to samo. Wojskowemu pilotowi z Dolnego Śląska piszącemu świetne opowiadania, kobitce z Paragwaju lub kilku(nastu) dziewczynom – młodym żonom i mamom – które swoją wschodnio-kresową wrażliwość wykorzystują do wwiercania się w rzeczywistość dużych miast. Do tego onieśmielająca plejada piszących wychodźców, uchodźców, emigrantów z: Irlandii, Francji, Belgii, Hiszpanii, Anglii, Niemiec czy Szwecji.

Wszystko to prowadzi oczywiście do wniosku, że mimo wysiłku podejmowanego przez wszystkich piszących nikt z nas wciąż tak naprawdę nie wie, dlaczego człowiek potrafi się z jednej strony pocić, a z drugiej jak bierze prysznic nie nalewa się do niego woda.

Dychę założyłem z prostej fascynacji faktem przeprowadzki w rodzinne strony. Po roku mogę powiedzieć, że wciąż za każdym razem wstrzymuję na moment oddech, gdy patrzę na warmińskie pagórki.

Jeśli wyniosłem z tego wszystkiego jakąś naukę, brzmi ona: najlepsze decyzje są jak prezenty znikąd. Pojawiają się same. Po prostu wiesz, że coś tam trzeba zrobić.

A krowy to podobno wcale nie takie głupie zwierzęta.